Μερικά "παιχνίδια"...

COURTROOM
ή αλλιώς...Αίθουσα Δικαστηρίου.

Θεωρείται αρκετά συνηθισμένο παιχνίδι και χρησιμοποιείται συχνά από ζευγάρια.
Έχει απ'όλα: "δίκη","δικαστές","ενόρκους" κλπ κλπ κλπ.
Παίζεται με παραπάνω από δύο άτομα,γιατί κάποιος πρέπει να πάρει τον ρόλο των αντίδικων άλλος του δικαστή και οι υπόλοιποι των ενόρκων,αν είναι πολλά άτομα.
Το ζευγάρι των ασυμφωνούντων,πηγαίνει είτε στην συνεδρία θεραπείας ζεύγους,είτε σε γνωστό ή γνωστούς και διηγούνται ο ένας τί έκανε ο άλλος περιμένοντας να τους δικαιώσει κάποιος τρίτος αλλά και οι υπόλοιποι.
Προσωπικά,μου θυμίζει το παιδικό "παιχνίδι": "Κυρίααα!Κυρίααα!Ο Δημητράκης μου πήρε το στυλόοοο!"
Και το άλλο παιδί αντεπιτίθεται:"Ναι,αλλά κι αυτός μου πήρε την ξύστρα πρώτος!" "Εγώ έχω δίκιο! "Όχι εγώ έχω δίκιο!" κι έτσι και τα δυό παιδάκια περιμένουν δικαίωση από την δασκάλα.
Στους ενήλικες έχει ακόμη μεγαλύτερη πλάκα!
Θα φτιάξω λοιπόν τώρα ένα δικό μου σεναριάκι πάνω σ'αυτό το παιχνίδι.
Ρόλοι: -Αντίδικοι:Παντρεμένο ζευγάρι ο Τάκης και η Σούλα-όχι τα κατσαριδάκια.
           -Δικαστής:Ο Μάκης-όχι το άλλο κατσαριδάκι-,συνήθως κοινός φίλος του ζευγαριού.
           -Σώμα Ενόρκων: αν υπάρχουν άλλοι παρευρισκόμενοι,όπως άλλοι φίλοι,συγγενείς,πεθερικά,συμπεθέρια,αδέλφια,ξαδέλφια κλπ.
           -Ακροατήριο: συχνά εξωφυλλαρούχοι που αποτελούν το απλό πλήθος που είτε είναι στην κοσμάρα τους ο καθένας,είτε δεν συμμετέχουν ενεργά για να μην φάνε ξύλο ή απλά δεν ανακατεύονται-μόνο ακούν ή κάνουν ότι ακούν.
Αν δεν υπάρχουν οι ένορκοι και το ακροατήριο,τότε το παιχνίδι παίζεται μεταξύ τριών.

Το ζευγάρι ή μαζί ή ένας από τους δύο-ο πιό "αδικημένος" κατά την άποψή του,παρουσιάζει στο "ακροατήριο" τις αδικίες και βλάβες που έχει υποστεί από τον άλλον "αντίδικο" και περιμένει να δικαιωθεί από τον "δικαστή" και τους "ενόρκους".
Ας πούμε ότι ξεκινάει η "δίκη" με την λαλίστατη Σούλα να λέει τί δεινά της έχει προξενήσει ο Τάκης.
Ο "δικαστής"-Μάκης ακούει...
Πετάγεται ο Τάκης λέγοντας ότι πριν από 1600 χρόνια, η Σούλα του είχε κάνει κάτι άλλο ΠΙΟ απεχθές κι εκεί πέφτει το γέλιο της αρκούδας,όταν,δε,σε πολλούς ανθρώπους υπάρχει η νοοτροπία ότι:
α)μόνο εγώ δικαιούμαι να έχω δίκιο
β)το δικό μου δίκιο έχει την μαγική ικανότητα να αναιρεί όλα τα άλλα δίκια των άλλων
γ)αν έχει ένας δίκιο-τότε δεν έχουν άλλοι δίκιο
δ)το δίκιο είναι μόνο ένα!
Εδώ,μου έρχεται στο μυαλό μου η φράση: "Το δίκιο είναι μία πόρνη που πάει με όλους",αλλά ας συνεχίσουμε την ιστορία...
Ο "δικαστής" που μέχρι ενός σημείου άκουγε,χρειάζεται τώρα να πάρει και μία θέση.
Εκεί,γίνεται το έλα να δεις,αφού όλοι οι συμμετέχοντες φεύγουν με πικρή γεύση στο στόμα...
Οι δύο "αντίδικοι" εναλλάσουν ρόλους θύματος-κατήγορου,ο δε "δικαστής" παίρνει τον ρόλο του σωτήρα και φεύγει ή σφαγμένος και με τους άλλους ή αδικημένος με την πικρότερη αίσθηση απ'όλους αφού είτε θα έχει αδικήσει έναν από τους δύο ή θα έχει χαλάσει την σχέση του ίσως ΚΑΙ με τους δύο.
Είναι όπως όταν τσακώνονται δύο άτομα και βρεθεί ένας να τους χωρίσει,αυτός που θα φάει το πιό πολύ ξύλο είναι...ο ΄"σωτήρας" ή αλλιώς ο "ειρηνοποιός".
Σημείωση: σε "ευγενικές" στιγμές αντιπαραθέσεων ανάμεσα στο ζεύγος,μπορεί να ακουστούν οι γλυκανάλατες φράσεις "γλυκιά μου","μωρό μου" πχ "μα τί λες γλυκιά μου γυναικούλα..." ή "βρε μωρό μου πώς μου τα λες έτσιιιι..." ή "λουλουδάκι μου πώς το πήρες κι εσύ έτσι...."  ή "τζουτζούκο μου με πληγώνεις" ή για περισσότερη παθητική-επιθετικότητα: "μα μωρό μου έκανα πλάκα..." κλπ κλπ,όπου τότε ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΥΡΙΩΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙ πχ αυτό που ανέφερα προηγουμένως και ονομάζεται..."Sweetheart".
Άλλες φορές σε λιγότερη ευγένεια,συχνά αναπτύσσεται παράλληλα το παιχνίδι: "Furthermore" όπου οι κατηγορίες του ενός "αντίδικου στον άλλον πέφτουν σαν πολυβόλο όπου κανείς άλλος δεν προλαβαίνει να αρθρώσει λόγο....
Είναι το "κι άλλο κι άλλο κι άλλο!"
Άλλο παράλληλο παιχνίδι είναι το "Αν δεν το'κανα για χατήρι σου"-If it weren't for you ή αν δεν ήσουν εσύ και πολλά πολλά άλλα που κάποιους από εμάς μας εντυπωσιάζουν με την ευρεία γκάμα και εφευρετικότητά τους!

Η ΘΕΣΗ: "Πρέπει να πούνε ότι έχω δίκιο"
Ο ΣΚΟΠΟΣ: Καθησυχασμός,επιβεβαίωση,δικαίωση στα μάτια τρίτων και μετά σε μένα.
ΟΦΕΛΟΣ: Να προβάλλω την δική μου ενοχή στους άλλους δηλ.αυτό που νοιώθω εγώ και υπάρχει μέσα μου,να πιστεύω ότι το έχουν μόνο οι άλλοι-όχι εγώ.
Να απαλλαχτώ από τις ενοχές μου ότι κάτι δεν έχω κάνει σωστά στην σχέση και να απενοχοποιηθώ.
Απώτερο υπαρξιακό όφελος για κάποιους που επιβεβαιώνει το σενάριο της ζωής τους: "Είμαι πάντα λάθος και θα είμαι εις τους αιώνες των αιώνων γιατί αυτό μου δίδαξαν ότι είμαι".
Ετεροκαθορισμός και πόσο πολύ μετράει η γνώμη των άλλων για την ποιότητά μου και το σύνολό μου(δική μου προσθήκη)

Στην επόμενη ανάρτησή μου θα διαλέξω άλλο παιχνίδι.
Προς το παρόν,σας χαιρετώ!

Τρίτη συνέχεια Eric Berne-GamesPeoplePlay.Μερικά...δημοφιλή "παιχνίδια" που παίζουν οι άνθρωποι

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΙΙΙ-ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

Ανάλογα με το που παίζονται τα παιχνίδια,ο Berne τα χωρίζει σε διάφορες κατηγορίες.
Αλλά πιστεύω ότι μπορούν να παιχτούν σχεδόν οπουδήποτε ίσως με κάποιες μικροαλλαγές,αλλά η βασική δομή παραμένει αναλλοίωτη.

Οι κατηγοριοποίηση από τον Berne είναι:

1.ΠΑΙΧΝΊΔΙΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ
2.ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ
3.ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ-ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ
4.ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
5.ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΚΟΣΜΟΥ
6.ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΣΥΝΕΔΡΙΕΣ
7.ΚΑΛΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

Δεν θα τα αναλύσω όλα-γι αυτό,υπάρχει το βιβλίο του Berne,αλλά μόνο κάποια.

1.ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ
-Alcoholic
-Debtor
-Kick me
-Now I've Got You,you Son Of a Bitch! ή αλλιώς NIGYSOB
-See What You Made me Do
-Why Does This Always Happen To Me? ή WAHM

2.ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ
-Corner
-Courtroom
-Frigid Woman
-Harried
-If It Weren't For You ή IWFU
-Look How Hard I've Tried
-Sweetheart

3.ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ
-Ain't it Awful
-Blemish
-Schlemiel
-Why Don't You-Yes But

4.ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
-Let's You And Him Fight ή LYΑHF
-Perversion
-RAPO (βιασμός)
-The Stocking Game
-Uproar

5.ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΚΟΣΜΟΥ
-Cops And Robbers
-How Do You Get Out Of Here
-Let's Pull A Fast One On Joey

6.ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΔΡΙΕΣ
-Greenhouse
-I'm Only Trying To Help You ή αλλιώς ITHY
-Indigence
-Peasant
-Psychiatry
-Stupid
-Wooden Leg

7.ΚΑΛΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
-Busman's Holiday
-Cavalier
-Happy To Help
-Homely Sage
-They'll Be Glad They Knew Me

Υπάρχουν κι άλλα-ως παραλλαγές των παραπάνω όπως π.χ.Θα τους δείξω εγώ!,Κλόουν,Πες μου αυτό,Ψυχική υγεία,Ώωωω είστε υπέροχος κε.Καθηγητά!,Κλινική και άλλα πολλά!

Εγώ,θα δοκιμάσω να αναλύσω λίγα παιχνίδια της αρεσκείας μου.

Θα συνεχίσω στην επόμενη ανάρτηση.






         

Συνέχεια Eric Berne "GamesPeoplePlay"

Και συνεχίζω.

Το προφίλ των "παικτών".
Ο κλασσικός σωτήρας έχει την κακή συνήθεια να αναλαμβάνει ευθύνες άλλων και να "χώνεται" βοηθώντας όπου μπορεί,συνήθως χωρίς να του έχει ζητηθεί βοήθεια.
Μέσα του υπάρχει ο φόβος της προσωπικής του ανάληψης ευθυνών στα δικά του ζητήματα γιατί αυτό του προξενεί πολύ πόνο κι έτσι ασχολείται με τους άλλους.
Επίσης,του δίνεται η λαμπρή ευκαιρία να αποδείξει για πολλοστή φορά στον εαυτό του ότι οι άλλοι είναι ανίκανοι ενώ η προσωπική του ανάγκη είναι συνεχής και διαρκής αγώνας να θέλει να αποδεικνύει στον εαυτό του ότι ο ίδιος δεν είναι και δεν έχει τίποτε κοινό μ'αυτούς...(τους "ανίκανους άλλους")
Παίρνει λοιπόν το χρυσοποίκιλτο βάθρο και κάθεται επάνω τοποθετώντας τον εαυτό του σε ανισότιμη θέση ισχύος έναντι των άλλων.
Συνήθως υποστηρίζει ότι τα κίνητρά του είναι αγαθά και πιθανόν το πιστεύει κιόλας...
Το θύμα,αποπλανεί και πείθει άλλα άτομα-σωτήρες-να κάνουν τις δικές του δουλειές αλλά και να κουβαλούν την ευθύνη των πράξεών του-αντ'αυτού.
Δίνει την εικόνα του ανυπεράσπιστου και αδύναμου πλάσματος προκαλώντας αισθήματα λύπησης στον σωτήρα του ο οποίος σπεύδει να βοηθήσει.
Φέρεται ακυρωτικά και απαιτεί ανταπόδωση.
Το κύριο όφελος είναι ότι οι άλλοι συμμετέχοντες βρίσκονται κάτω από τον έλεγχό του..
Στο μυαλό μου,έρχεται η μάνα που λέει στο παιδί ότι έκανε τόοοοσες θυσίες για χάρη του και φυσικά μετά πάντα πέφτει σαν κοτρώνα ο έλεγχος δια της ανταποδώσεως:"γι αυτό πρρρέπει να κάνεις κι εσύ αυτό!".-εδώ μπαίνουν κι άλλα: πχ"στο λέω εγώ που ξέρω καλύτερα,που θέλω το καλό σου,που θα πεθάνω και δεν θα σε καμαρώσω έτσι ή αλλιώς"ή πιό σκληρά:"που θα με πεθάνεις βρρεεεεε!!!"
Κι όπως λέει και ο ψυχολόγος Γ.Πιντέρης: η δικτατορία της ευαισθησίας!
Τέλος,ο κατήγορος.
Ή αλλιώς,δικαστής,τιμωρός και άλλα χαριτωμένα.
Αυτός,έχει την τάση να ξεχνάει ότι οι άλλοι άνθρωποι σκέφτονται,νοιώθουν κι ενεργούν με τον δικό τους τρόπο κι επιμένει να τους ζητά τα ρέστα που "τόλμησαν" να μην ενεργήσουν,σκεφτούν,νοιώσουν με τον δικό του τρόπο-που ως....γνωστόν είναι και ο σωστότερος.
Μετά,πιθανόν να πέσει κατακούτελα και η ποινή του εισαγγελέως...
Και θα μου πεις κι εσύ τώρα: "μα καλά,γιατί οι άνθρωποι παίζουν παιχνίδια στις σχέσεις τους?"
Πρώτον γιατί δεν μάθαμε καλύτερο και λειτουργικότερο τρόπο να σχετιζόμαστε και μάλιστα επικοινωνώντας την προσωπική μας αλήθεια,όποια κι αν είναι αυτή,με τιμιότητα και ειλικρίνεια,φοβούμενοι ότι αν το κάνουμε,θα χάσουμε τον άνθρωπο που αγαπάμε ή θα μας κακοχαρακτηρίσει ή πάψει να μας εκτιμά και να μας αγαπά.
Άλλος λόγος είναι να επιβεβαιώσουμε ντε και καλά το προσωπικό μας σενάριο: πχ ότι όλος ο κόσμος είναι κακός,στραβός κι ανάποδος κι έτσι επιτρέπεται να νοιώθω θυμωμένος και ακυρωτικός,αιωνίως και επίσης να αισθάνομαι ότι όλοι οι άλλοι είναι έτσι ενώ εγώ διαφέρω από αυτούς τους απαράδεκτους ανθρώπους γιατί είμαι καλύτερος.Εδώ σχεδόν πάντα μπαίνει μιά σύγκριση εμένα με τους άλλους που αντί να κοιτώ τα χάλια μου θέλω και συγκρίσεις...
Καλός λόγος θεωρείται και το να είμαι το κέντρο της προσοχής από τα αγαπημένα μου άτομα αφού αυτά ασχολούνται με μένα και τις μανούβρες μου καταναλώνοντας χρόνο και ενέργεια για την πάρτη μου.
Τέλος,από το να μην σχετίζομαι καθόλου και να αντιμετωπίζω εντελώς μόνος κι έρημος την ζωή μου,σχετίζομαι κάπως αν και δυσλειτουργικά.
Ανάλογα με την ψυχοπαθολογία των συμμετεχόντων,τα "παιχνίδια" ενηλίκων χωρίζονται σε τρεις βαθμούς:

1.Πρώτου βαθμού,που είναι συνήθως αποδεκτά από την κοινωνία
2.Δεύτερου βαθμού,που είναι πιό εστιασμένα και παίζονται πίσω από "κλειστές πόρτες"-βλ.και καυγάδες γειτόνων
3.Τρίτου βαθμού,που είναι...βράστα κι άστα και περιλαμβάνει νοσοκομεία με σωματικές βλάβες,χτυπήματα κλπ.φυλακές,καταδίκες και αν είναι βαρβάτο περιστατικό,ακόμη και νεκροτομείο.

Αύριο,θα συνεχίσω παραθέτοντας κάποια συνηθισμένα κατά την γνώμη μου,"παιχνίδια",αναλύοντας τα.
Κι αν δεν βρούμε τη μούρη μας εκεί μέσα...εμένα να με φτύσετε!

Καλή σας νύχτα!

Eric Berne-GamesPeoplePlay,λίγα λόγια για τα ψυχολογικά παιχνίδια σχέσεων

Υπάρχει μία δημοφιλής φράση που μου'ρχεται στο μυαλό: "χρειάζονται δύο χέρια για να χτυπήσουν παλαμάκια" και κάποιες φορές μπορεί να είναι παραπάνω από δύο,αν πρόκειται για....πλήθος.
Παρ'ότι ακούμε την λέξη "παιχνίδια" και το μυαλό μας ίσως πηγαίνει στα παιδικά μας χρόνια ή-για κάποιους από εμάς-στις ενήλικες παιχνιδιάρικες δραστηριότητές μας,δεν σχετίζεται το ένα με το άλλο γιατί εδώ όταν μιλάμε για "παιχνίδια" εννοούμε τους ρόλους που φοράμε στις σχέσεις μας και αλληλεπιδρούμε με εκείνους που σχετιζόμαστε.
Είναι απίστευτο το πόσες κωλοτούμπες μπορούμε να κάνουμε για να αποφύγουμε είτε τον θάνατο είτε το σχετίζεσθαι με τον Εαυτό μας και τους Σημαντικούς Άλλους μας γιατί κάποτε μας έμαθαν ότι οι σχέσεις είναι πόνος,κλαυθμός,οδυρμός,δυσκολίες κι έτσι κάποιοι από εμάς όταν φτάσαμε στην εφηβεία μας,αντί να σχετιζόμαστε υγιώς γεμίζαμε τα θρανία μας φίσκα στις μαχαιρωμένες καρδούλες που αιμορραγούν...
Με λίγα δικά μου λόγια,όπως το καταλαβαίνω,τα "παιχνίδια" που παίζουν οι άνθρωποι,είναι αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ή περισσότερων ατόμων και περιλαμβάνουν εναλλασόμενους ρόλους,για πολλούς με άκαμπτη και σταθερή μορφή,εμπεριέχοντας πάντα μεγάλο εσωτερικό κέρδος και όφελος για όλους τους συμμετέχοντες.
Αν δεν υπάρξει κέρδος ή όφελος τότε το παιχνίδι παύει να συντηρείται από τους συμμετέχοντες και εγκαταλείπεται.

Οι ρόλοι που παίζονται από τους συμμετέχοντες είναι:

α)Ο Σωτήρας
β)Ο Κατήγορος
γ)Το Θύμα

Για καλύτερη κατανόηση και με μία καλή μεγέθυνση το σχήμα έχει ως εξής:

Adapted from Karpman,S. (1968) Fairy tales and script drama analysis.

Transactional Analysis Bulletin 7(26),39-43

 Κάθε "παίχτης" ή αλλιώς συμμετέχων,έχει τον δικό του αγαπημένο "ρόλο" από τον οποίο ξεκινάει.
Άλλος διαλέγει να ξεκινήσει από εκείνον του θύματος και ζητάει τον σωτήρα του να τον συμπληρώσει ως το άλλο μισό του "παιχνιδιού",άλλος έχει ως αφετηρία του τον σωτήρα και ψάχνει για θύμα ως τον συμπληρωματικό του ρόλο και άλλος προτιμά την θέση του κατήγορου-δικαστή να δικάζει όλους τους υπόλοιπους για τα δεινά που "του προξένησαν" και αν δεν σταματήσουν αυτό το παιχνίδι,εναλλάσουν τους ρόλους τους σε έναν φαύλο κύκλο που συνεχίζεται και με διαρκείς εναλλαγές των ρόλων τους.

Απ'όποιον ρόλο κι αν ξεκινήσουν,δεν έχει σημασία γιατί όλοι οι συμμετέχοντες θα περάσουν κι από τους υπόλοιπους ρόλους,κυκλικά!βλ.σχήμα.
Δηλαδή ο "σωτήρας" θα μετατρέψει τον εαυτό του σε "θύμα" μετά αργά ή γρήγορα θα περάσει στον ρόλο του "κατήγορου",μετά θα ξαναγίνει "θύμα" και πάει λέγοντας....ή...κλαίγοντας!
Για παράδειγμα: το "θύμα" προσελκύει τον "σωτήρα"-ο οποίος το μυρίζεται από μακριά,ίσως και να το γράφει στο κούτελό του,δεν ξέρω-ο "σωτήρας" ανταποκρίνεται στην δική του ανάγκη να σώσει τους άλλους εκτός από τον εαυτό του γιατί αυτό τον πονάει πολύ περισσότερο και μετά από κάποιο διάστημα το "θύμα" νοιώθει ακυρωμένο και ματαιωμένο και πετάει την ακύρωση στην μούρη του "σωτήρα" έχοντας πάρει-το "θύμα" τον ρόλο του "κατήγορου".
Ο "σωτήρας" νοιώθει ότι τσάμπα οι κόποι να βοηθήσει γιατί αντί να ασχοληθεί με την καμπούρα του επέλεξε να σχετισθεί,συχνά ασυνείδητα με ένα άτομο που έπαιξε το παιχνίδι της θυματοποίησης αγνοώντας και υποτιμώντας-ο "σωτήρας" ότι το τελευταίο δηλ.το "θύμα",ακόμη κι αν παίζει τέτοιον ρόλο δεν παύει να είναι ενήλικας που χρίζει σεβασμού και εμπιστοσύνης στις προσωπικές του ικανότητες και αξίες και τα καταφέρνει και μόνο του καλά, μετατρέπει -ο "σωτήρας"- τον εαυτό του σε "κατήγορο" που καταδικάζει το άλλο μέλος για το κακό που του προκάλεσε και...ξαναμπίρδα!

Ζητώ την άδεια να το συνεχίσω στην επόμενη ανάρτηση.

Eric Berne

Σήμερα,σκέφτηκα να γράψω ένα άρθρο για τα "παιχνίδια" που παίζουν οι άνθρωποι και που ουσιαστικά είναι από το βιβλίο του Eric Berne:  "Games People Play".
Επειδή είμαι στην δουλειά και μαζί με αυτό το άρθρο θα βγαίνουν και διάφοροι "κροκόδειλοι" τύπου: "Φεβρουάριος ωρομίσθιοι 285 ώρες" για να μην κάνω πατάτες και μπερδευτούμε,γι αυτό θα κάτσω ήρεμα-ήρεμα αργούτσικα το βράδυ,να το γράψω.
Προυποθέτει βεβαίως ότι θα έχω φροντίσει να μελετήσω πιό πριν.
Με ενθουσιάζει που θα ασχοληθώ λίγο περισσότερο με αυτό το κεφάλαιο της ανθρώπινης ψυχολογίας και να το επεξεργαστώ καλύτερα απ'ό,τι το έκανα μέχρι τώρα.
Να δω τί κάνω,ποιά παιχνίδια χρησιμοποιώ συχνότερα και με ποιόν τρόπο σχετίζομαι με τους άλλους.
Κατά την γνώμη μου τα παιχνίδια που παίζουν οι άνθρωποι,είναι όλα τα λεφτά του ανθρώπινου φόβου για να αποφεύγει τις βαθιές και διαρκείς σχέσεις στην ζωή του,θεωρώντας ότι αν σχετιστεί καλύτερα,θα πονέσει βαθύτερα.
Κι εγώ που θα μελετήσω γι αυτό το άρθρο,δεν εξαιρούμαι από την πλειοψηφία του ανθρώπινου είδους...
Θα παραθέσω τα παιχνίδια αυτά με τις ονομασίες που τα έγραψε ο Berne.

Τα λέμε αργά το βράδυ.

Η πρωινή μαστούρα μου

Ουάαααααααααχχχ! (πρωινιάτικο χασμουρητό)

Κριτς Κριιιιιιτς Κρατς (πρωινιάτικο ξεσκούριασμα αρθρώσεων)

Γκλουπ Γκλουπ (πρωινιάτικος καφές)

Γάμησέ τα!

Έτσι νοιώθω : Μαστούρα!